การศึกษาครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของโปรแกรมการส่งเสริมความสามารถในการปฏิบัติตนต่อระดับการควบคุมโรคหอบหืด กลุ่มตัวอย่างคือ ผู้ป่วยโรคหอบหืดที่ไม่สามารถควบคุมโรคได ้ที่มารับการรักษาที่คลินิกโรคหอบหืดโรงพยาบาลกงไกรลาศ จำนวน 60 คน สุ่มเข้ากลุ่ม ทดลองจำนวน 30 คน และกลุ่มควบคุมจำนวน 30 คน กลุ่มทดลองได้รับโปรแกรมส่งเสริมความสามารถในการปฏิบัติตนประกอบด้วย

1) ประสบการณ์ของความสำเร็จจากการลงมือกระทำ

2 ) การสังเกตตัวแบบหรือประสบการณ์ของผู้อื่น 3) การชักจูงด้วยคำพูด 4) ความพร้อมทางสภาวะทางกายและอารมณ์ กลุ่มควบคุมได้รับคำแนะนำตามปกติ เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยคือ แบบประเมินระดับการควบคุมโรคหอบหืด, Peak Flow Meter และโปรแกรมส่งเสริมความสามารถในการปฏิบัติตน วิเคราะห์ข้อมูลโดยสถิติวิเคราะห์การทดสอบค่าทีชนิด 2 กลุ่มที่เป็นอิสระต่อกัน (Independent t-test) และความแปรปรวนแบบวัดซํ้า repeated measure design และเปรียบเทียบภายหลังด้วยวิธี Least signification difference (LSD) ผลการวิจัยพบว่า

1. ผู้ป่วยโรคหอบหืดในกลุ่มทดลองที่ได้รับการส่งเสริมความสามารถในการปฏิบัติตน มีคะแนนการควบคุมโรคก่อนการทดลอง หลังการทดลองทันที และหลังสิ้นสุดการทดลอง 4 สัปดาห์ แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p=0.000)

2. ผู้ป่วยโรคหอบหืดในกลุ่มควบคุมที่ได้รับการพยาบาลตามปกติ มีคะแนนการควบคุมโรคก่อนการทดลอง หลังการทดลองทันที และหลังสิ้นสุดการทดลอง 4 สัปดาห์ ไม่แตกต่างกัน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p=0.000)

3. ผู้ป่วยโรคหอบหืดในกลุ่มทดลองที่ได้รับการส่งเสริมความสามารถในการปฏิบัติตน มีคะแนนระดับการควบคุมโรคหลังการทดลองทันที สูงกว่ากลุ่มควบคุมที่ได้รับการพยาบาลตามปกติ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p=0.000)

4. ผู้ป่วยโรคหอบหืดในกลุ่มทดลองที่ได้รับการส่งเสริมความสามารถในการปฏิบัติตน มีคะแนนระดับการควบคุมโรคหลังการทดลอง 4 สัปดาห์ สูงกว่ากลุ่มควบคุมที่ได้รับการพยาบาลตามปกติอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p=0.000)