วัตถุประสงค์: เพื่อสำรวจคุณภาพชีวิตที่เกี่ยวข้องกับสุขภาพ (HRQoL) ในผู้ป่วยนอกที่มีภาวะซึมเศร้าที่รับการรักษาด้วยยาแก้ซึมเศร้าที่มาเยี่ยมโรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ในช่วงเดือนมีนาคม-กรกฎาคม 2565 และตรวจสอบความแตกต่าง ในคุณภาพชีวิตที่เกี่ยวข้องกับสุขภาพระหว่างผู้ป่วยที่มีภาวะซึมเศร้าที่ดื้อต่อการรักษาและผู้ป่วยที่มีภาวะซึมเศร้าที่ตอบสนองต่อการรักษา

วิธีการ: การศึกษาเชิงพรรณนานี้ประกอบด้วยการสำรวจภาคตัดขวางของผู้ป่วยโรคซึมเศร้าจำนวน 500 ราย โดยใช้แบบสอบถามคุณภาพชีวิตด้านสุขภาพแบบสั้น 36 ฉบับภาษาไทย และการทบทวนย้อนหลังของ บันทึกทางการแพทย์ของผู้ป่วยเพื่อประเมินว่าผู้ป่วยตอบสนองต่อการรักษาภาวะซึมเศร้าหรือไม่ มีการตรวจสอบความแตกต่างระหว่างคุณภาพชีวิตของผู้ป่วยซึมเศร้าทั้งสองประเภทโดยใช้การทดสอบทีอิสระ

ผลลัพธ์: คุณภาพชีวิตที่เกี่ยวข้องกับสุขภาพของผู้ป่วยโรคซึมเศร้าที่ดื้อต่อการรักษานั้นแย่กว่าผู้ป่วยโรคซึมเศร้าที่ตอบสนองต่อการรักษาอย่างมีนัยสำคัญในมิติของข้อจำกัดของบทบาทเนื่องจากสุขภาพกาย ( ความแตกต่างเฉลี่ย = -13.581, P<0.001, d ของโคเฮน = -0.380), สุขภาพทั่วไป (ความแตกต่างเฉลี่ย = -7.070, P = 0.003, d ของโคเฮน = -0.332), ข้อจำกัดของบทบาทเนื่องจากปัญหาทางอารมณ์ (ความแตกต่างเฉลี่ย = -14.358, P<0.001, d ของโคเฮน = -0.432), ความมีชีวิตชีวา (ค่าเฉลี่ยความแตกต่าง = -13.479, P<0.001, d ของโคเฮน = -0.858), การทำหน้าที่ทางสังคม (ความแตกต่างเฉลี่ย = -20.514, P<0.001, d ของโคเฮน = -0.801) และสุขภาพจิต (ค่าเฉลี่ยความแตกต่าง = -13.855, P < 0.001, d ของโคเฮน = -0.907)

สรุป: การศึกษานี้ยืนยันว่าคุณภาพชีวิตที่เกี่ยวข้องกับสุขภาพของผู้ป่วยโรคซึมเศร้าที่ดื้อต่อการรักษานั้นแย่กว่าผู้ป่วยซึมเศร้าที่ตอบสนองต่อการรักษาในเกือบทุกด้านอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ การทำความเข้าใจภาวะซึมเศร้าที่ดื้อต่อการรักษาสามารถส่งผลดีต่อคุณภาพชีวิตในระยะยาวของผู้ป่วยภาวะซึมเศร้าได้